Waar zijn de frietjes?

Beste landgenoten,

Eindelijk zijn we daar dan weer met ons blogje en poeh poeh, wat hebben we hiernaar uitgekeken. We zullen jullie meenemen in een wervelwind van emoties met de hoogte en dieptepunten van onze epische reis. Het begon allemaal in de lelijkste stad van Nieuw-zeeland, Auckland. Na wat voelt als een eeuwigheid reizen, zijn we weer terug in deze fijne stad. We mogen ons vermaken in het vieste hostel in heel Nieuw-Zeeland, waar Leelahs smetvrees met de seconde groeit. Smachtend naar hygiene proberen we de laatste dagen nog te overleven.

Maar laten we niet afdwalen van de noodzaak van dit blogje, jullie nieuwschierige aagjes willen vast weten wat we allemaal hebben gedaan. Want man man, wat was Nieuw-Zeeland een diamantje van een landje! Overal waar je om je heen kijkt waan je je in een scene van de Lord of the rings.

Een ding wat ons zeker zal bijblijven is de ontmoeting met een Maori familie in Mourea. We werden ondergedompeld in hun traditionele cultuur, waar we mogelijk door geesten werden belaagd, Melvin zijn innerlijke krijger heeft gevonden door de Haka dans en waar Leelah zich nog nooit zo vrouwelijk heeft gevoeld. Bij een ander Maori gedoetje hebben we een traditionele Hungi gegeten, waarbij het voedsel onder de grond wordt gebakken. Alvorens dit heerlijke maaltje hebben we met een kano het prachtige meer Aniwhenua bevaren. Dat was nog eens een ervaring! Poeh poeh, man man, tjonge jonge, he he, nou nou, wat een ervaringen waren dat!

Maar hier bleef het niet bij, onze reis zette zich voort naar het stadje van de permanente scheet, Rotorua. Door al de zwavelpoelen konden we twee dagen lang onbedwongen scheetjes laten aangezien niemand dat toch zou merken omdat het er al enorm stonk. Desalniettemin hebben we ons kostelijk vermaakt door onze dagexursie naar Hobbiton. Dit was in een woord fantastisch. Alle 43 hobbithuisjes waren precies achtergelaten zoals ze in de film waren gebruikt. Het was alleen jammer dat het interieur ontbrak. De traditionele hobbit cider die we in de volledig gedecoreerde 'Green dragon inn' hebben genuttigd maakte dit echter wel goed.

En dan nu een van onze favoriete plaatjes, Blue Duck Station. Dit was de meest afgelegen plaats van onze reis, met groene heuvels, diepe valleien, duizende lammetjes en oneindig uitgestrekte regenwouden. Ohja, en er was misschien nog een zeldzame blauwe eend (die wij als enige hebben gespot! :O) Bij Blue Duck Station voelde Leelah zich een echte Aragorn toen ze te paard de bergen besteeg en hier ter nauwer nood ontkwam aan een val in de afgrond. En hier voelde Melvin zich de Gandalf toen hij eenzaam bovenop een van de bergen op Sigur Ros mediteerde. 's Avonds werd het afgesloten bij een kampvuurtje met een toepasselijke akoustische gitaar en marshmellows.

In Abel Tasman National Park hebben we de Coastal Track gedeeltelijk gelopen, waar we onze voetjes met een 8-urige wandeling eraf hebben gelopen. Maar dat was het zeker waard (gouden stranden, prachtige eilanden, blauwe zeeen, enzovoorts, je kent het wel).

Queenstown is een van de andere hoogtepunten. Dit is de gezelligste stad van heel Nieuw-zeeland. Hier hebben we ons 10 kilo (volgens Leelah) dikker gegeten aan de legendarische Fergburgers (omnomnomnomnomnom we missen ze nu al). Bij deze plaats hebben we ons ook als reizende hobbitjes gevoeld toen we Mt. Queenstown bestegen. Het uitzicht van deze berg gaf ons kippenvel tot in onze harige tenen. Vanuit Queenstown hebben we ook een tour naar Milford Sound genomen, wat bekend staat als het mooiste gebied van Nieuw-Zeeland. (aan Leon -> hier waren veel Kea's!). In Milford Sound heeft het zelfs nog gesneeuwd, dus we hebben ons kerstmoment in ieder geval al gehad.

In Kaikoura hebben we een wandeling van vier uur gemaakt langs een volledige seal kolonie. We kwamen echter na twee uur wandelen bij een veld aan waar we voor ons leven hebben gevreesd voor een grote, breedgeschouderde stier met een bloeddorstige blik, die recht op ons pad stond. Nadat we hier voor gevlucht waren, bleek na een gesprek met een medereiziger dat het eindelijk maar een lief onschuldig koetje was met twee enge hoorns.

Het is nu al een lang verhaal, dus hier zijn nog wat snelle highlights die we willen delen. We hebben het liefste baby sealtje ooit ontmoet, die we in zijn zeehonden wangetjes wilden knijpen en mee naar huis wilden nemen. In Rangitata hebben we de verborgen vallei van Platvoet gevonden. Melvins voeten ruiken tot Leelahs vreugde naar bedorven yoghurt. Onze complete voedselzak hebben we in Wanaka laten staan, dus dat heeft ons heel wat goedstukken gekost (#leeghoofden4ever). De laatste mededeling is dat Leelah frietjes met mayonaise heel erg mist. Ze hoopt dan ook ontvangen te worden met een groot bord frietjes als ze thuis komt.

Helaas is dan nu het moment gekomen en moeten we met groot verdriet en een brok in onze keel dit hoofdstuk afsluiten. Gelukkig wordt het verdriet enigszins verzacht door het openen van het nieuwe hoofdstuk over het land van de kangaroo's en de knappe surfers met baarden.
We zullen ons best doen om snel weer een computer te vinden om het verhaal te vervolgen, maar misschien (lees: hopelijk) duurt dat nog wel een maandje!

Dag lieve en trouwe blog lezertjes,

Groetjes en een dikke doei,

Prinses Stokstaartje & Prins Flipper de Dolfijn.